2001-2014: prof. dr kwal. II stopnia Bogumiła J.Rouba
Studia w zakresie konserwacji i restauracji dzieł sztuki ukończyła w roku 1972 . W tym samym roku rozpoczęła pracę jako asystent naukowo-techniczny, a od roku 1974 jako asystent dydaktyczny w Zakładzie Konserwacji Malarstwa i Rzeźby Polichromowanej Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu M. Kopernika. Po zdaniu egzaminów z pedagogiki (1976) zatrudniona jako starszy asystent. W roku 1983 obroniła pracę doktorską na temat budowy i problemów konserwacji obrazów XIX-wiecznych (promotor prof. dr Zbigniew Brochwicz). Od 1984 adiunkt. W roku 1993 na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie przeprowadziła przewód kwalifikacyjny drugiego stopnia na podstawie pracy badawczej „Osłony odwroci jako metoda profilaktycznej ochrony obrazów" oraz dorobku konserwatorskiego. Od 1995 profesor Uniwersytetu M. Kopernika. W roku 2001 tytuł naukowy profesora sztuki. W latach 2001-2014 kierownik Zakładu Konserwacji Malarstwa i Rzeźby Polichromowanej.
W ramach doskonalenia umiejętności dydaktycznych i zawodowych odbywała staże zawodowe: w Ośrodku Dokumentacji Zabytków w Warszawie (1972), na Akademiach Sztuk Pięknych - Wydziale Konserwacji w Warszawie i Krakowie (1972 i 1975), w Instytucie Włókien Chemicznych oraz w Instytucie Włókiennictwa w Łodzi (1976) w Muzeum Narodowym we Wrocławiu (1978) i inne.
Zapoznawała się z pracowniami konserwatorskimi we Francji, Włoszech, Bułgarii, Czechach, Słowacji, Danii, Szwecji, Austrii, na Łotwie i Litwie, w Holandii, Niemczech, Grecji. Większość jej wyjazdów zagranicznych miała charakter wyjazdów prywatnych, finansowanych ze środków własnych.
Prace badawcze ściśle związane z praktyką konserwatorską - początkowo pracowała nad poszerzaniem warsztatu konserwatorskiego o nowe materiały i nowe metody ich aplikacji - między innymi nawiązując pierwsze kontakty z, nieobecną wówczas na polskim rynku, szwajcarską firmą Lascaux. Zajmowała się problemami dokumentacji konserwatorskiej, zwłaszcza dokumentacji pozostawianej w samym obiekcie. W latach 1974 - 80 we współpracy z chemikiem mgr Jadwigą Łukaszewicz prowadziła badania zjawisk elektrostatycznego brudzenia werniksów malarskich oraz możliwości ich zabezpieczania preparatami antystatycznymi. Równolegle pracowała nad zagadnieniem konserwacji obrazów współczesnych. W tym samym czasie rozpoczęła kompleksowe badania dużego zespołu obrazów XIX i XX-wiecznych już w ramach pracy doktorskiej. Identyfikacja materiałów, techniki i technologii a także analiza stanu zachowania tych obrazów i przyczyn powstania rozmaitych zniszczeń - pozwoliły na odkrycie i opisanie związków między budową płócien, przeklejeń, zapraw malarskich, a odpornością lub brakiem odporności obrazów na działanie określonych czynników wywołujących destrukcję.
W ramach pracy doktorskiej rozwiązała szereg zagadnień o istotnym znaczeniu dla praktyki konserwatorskiej. Jednym z ciekawszych osiągnięć tego okresu było opracowanie metody analizy struktury płóciennych podobrazi malarskich oraz opracowanie metody i zbudowanie, opatentowanego później, urządzenia TeRM do pomiaru wrażliwości warstw malarskich obrazów na działanie ciepła (prototyp urządzenia powstał we współpracy z dr Jerzym Łukaszewiczem). Badania wrażliwości na równoczesne działanie ciepła, nacisku i rozpuszczalników stały się elementem ważnego dla praktyki konserwatorskiej tematu - bezpieczeństwa obrazów, zwłaszcza współczesnych, w procesie ich konserwacji - referowanego w wystąpieniu konferencyjnym (1985) i publikacji (1991).
Kolejne prace dotyczyły rozpoznawania zagadnień związanych z wpływem warunków zewnętrznych na przebieg niszczenia dzieł sztuki oraz szeregu innych problemów wchodzących w obszar profilaktyki konserwatorskiej. Były to szeroko zakrojone badania osłon odwroci obrazów, jako metody ich ochrony przed niszczeniem na skutek zmian klimatu w otoczeniu, badania warunków klimatycznych we wnętrzach kościołów i muzeów etc.. Stały się one początkiem dużych, prowadzonych w kolejnych latach, samodzielnie lub ze współpracownikami i magistrantami, programów kontroli klimatu (w kościołach w Górznie, Jastrzębiu, Bierzgłowie, Wabczu, w Ciechocinku, w kościele M.B. Zwycięskiej w Toruniu, Św. Jakuba w Toruniu, w kościele O.O. Bernardynów w Skępem, w Bazylice Mariackiej w Gdańsku, także w Muzeum Narodowym w Gdańsku oraz Muzeum Okręgowym w Toruniu). Część z nich była prowadzona w ramach wieloletniego grantu KBN, część w ramach grantów uniwersyteckich. Badania zagadnień klimatu w otoczeniu dzieł sztuki i zagadnień ogrzewania wnętrz zabytkowych prowadzone są do dziś.
Obecnie między innymi z zespołem fizyków z Instytutu Fizyki UMK (P. Targowski, I. Gorczyńska, M. Wojtkowski, A. Kowalczyk ) oraz współpracownikami z Zakładu (T. Łękawa-Wysłouch, L. Tyminska oraz M. Targowska) prowadzi badania nad możliwością wykorzystania metod optyki koherentnej do analiz konserwatorskich, w tym badań reakcji obrazów na zmiany klimatu i możliwości nieinwazyjnego rejestrowania tych zmian. Kieruje badaniami możliwości pomiarów naprężeń powstających w obrazach metodami fizycznymi (zespół: B. Rouba, T. Łękawa-Wysłouch, L. Tymińska, J. Arszyńska, współpraca ze specjalistami z Akademii im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy).
Opiekuje się pracą doktorską L. Tymińskiej dotyczącą nowatorskiej metody uzupełniania ubytków w płóciennych podobraziach malarskich z wykorzystaniem płynnej masy włóknistej oraz pracą doktorską K. Szczepińskiej prowadzącej badania efektywności nasycania drewna zniszczonego na skutek działalności owadów.
Czynny udział w ponad 80. konferencjach naukowych pozwolił jej wnieść wkład w rozwiązywanie istotnych problemów współczesnej konserwacji. Od 1988 niemal corocznie brała udział, połączony każdorazowo z wystąpieniem, w Warsztatach Konserwatorskich organizowanych pod patronatem SHS w Łodzi. Znaczący był w ostatnich latach udział z referatami w corocznych ogólnopolskich spotkaniach - Forum Konserwatorów (od 1998), w pierwszym powojennym Kongresie Konserwatorów Polskich (2005).
W latach 2001-2014 pełniła funkcję Kierownika Zakładu.